GSB dzień 17. Trasa: Komańcza – Cisna
GSB dzień 17. Trasa: Komańcza — Prełuki — Duszatyn — Jeziorka Duszatyńskie — Chryszczata — przełęcz Żebrak — Jaworne — Wołosań — Hon — Bacówka pod Honem — Ciasna
Za nami 16 dni wędrówki na Głównym Szlaku Beskidzkim, a w nogach już 406 km. To jest ten moment, kiedy z jednej strony powoli uświadamiamy sobie, że meta jest na wyciągnięcie ręki, a z drugiej pojawia się żal z powodu nieuchronności zakończenia przygody. Ale jak to się mówi, coś się kończy, coś zaczyna.
Dzisiaj wkroczymy w Bieszczady, czyli ostatnie pasmo na szlaku. Planujemy dotrzeć do Cisnej, ale obawiamy się o nocleg, bo odbywa się Bieg Rzeźnika, który przyciąga masę biegaczy. Jednak jesteśmy dobrej myśli i liczymy, że znajdziemy kwaterę na noc.
Spis treści
Komańcza
Budzimy się wypoczęci, wiec codzienna rutyna nie zajmuje nam za wiele czasu. Po śniadaniu szybko zbieramy rzeczy i rozpoczynamy 17 dzień GSB. Kiedy wychodzimy z kwatery, na niebie nie ma ani jednej chmury, a słońce radośnie smaga nasze twarze promieniami. Pierwsze kroki kierujemy do pobliskiego sklepy, by uzupełnić zapasy jedzenia i wody. Ruszamy, bo Bieszczady czekają!
Po przejściu 300 m docieramy do kościoła pw. Św. Józefa i skwerku, gdzie szlak skręca w prawo. Przechodzimy przez Osławicę i kilka minut później ostatnie zabudowania pozostawiamy za plecami.
Perłuki i granica Karpat
Pierwsze podejście za Komańczą jest błotniste, ale to już nas nie dziwi, bo w końcu taki jest Beskid Niski. Błoto tutaj było, jest i będzie. Dodatkowo trafiamy na budowę, prawdopodobnie rurociągu. Musimy jakoś przedostać się na drugą stronę budowy. Na szczęście słońce osuszyło grząską ziemię i przechodzimy bez problemu.
Po minięciu wzniesienia dochodzimy do drogi asfaltowej w Perłukach. Zza zakrętu zaczyna wyłaniać się most nad Osławą, która stanowi granicę między Karpatami Zachodnimi oraz Wschodnimi. Obowiązkowo przy tablicy robimy sobie zdjęcie.
Przechodząc przez most, pierwszy i ostatni raz na tej wyprawie włączamy muzykę z telefonu. Towarzyszy nam utwór KSU — Moje Bieszczady. W ten oto sposób witamy się z Karpatami Wschodnimi i ostatnim pasmem na naszym szlaku.
Duszatyn
Do Duszatyna prowadzi 3 km odcinek asfaltowej drogi, jednak jesteśmy w tak wyśmienitych nastrojach, że nie zwracamy na to uwagi. Bo jak tu się nie cieszyć, gdy wraca się w Bieszczady.
W Duszatynie przy szlakowskazie musimy się zastanowić, w którą stronę iść. Ledwo ruszamy, a zza pleców słyszymy „Nie tędy, tam jest świeżo poprowadzony szlak z dwoma nowymi mostkami”. To Panowie znakarze, którzy rozpoczynali pracę. Ruszamy więc nowym odcinkiem, który faktycznie wygląda, jakby był dopiero co udostępniony. Jeszcze dobrze nie udeptany, więc pokrzywy potrafią poparzyć. Tutaj również nie brakuje błota i wilgoci, a dodatkowo musimy uważać na wystające z ziemi kikuty – pozostałość po wycince drzew i krzewów pod szlak.
Po przejściu tego fragmentu wracamy na „stare tory” i ponownie spotykamy panów znakarzy. Ucinamy sobie miłą pogawędkę, po czym ruszamy w stronę kolejnej atrakcji na szlaku, czyli Rezerwatu Zwiezło i jeziorek. Jesteśmy bardzo ciekawi tego miejsca, bo wcześniej tu nie byliśmy.
Jeziorka Duszatyńskie w rezerwacie Zwiezło
Maszerując w stronę Jeziorek Duszatyńskich, kilka razy przekraczamy cieki wodne w bród.
30 minut później docieramy do pierwszego jeziorka. Bardzo przyjemne miejsce, ale większego wrażenia nie robi. Zapewne jest to kwestia tego, że jesteśmy przyzwyczajeni do ukrytych jeziorek w lasach, bo jeżdżąc na rowerach po mazurskich lasach, często takie mijaliśmy. Planowaliśmy zrobić sobie tu postój, ale jest wietrznie i zimno, więc ruszamy dalej. Przy kolejnym jeziorku także nie udaje nam się znaleźć zacisznego miejsca. Cóż w końcu mamy 1 czerwca, więc nie ma się co dziwić, że taką mamy pogodę, a nie inną.
Chryszczata
Na szczęście z odsieczą przychodzi nam podejście na Chryszczatą. Po kilku minutach marszu pod górę już nie czujemy chłodu. Na trasie pierwszy raz od Ustronia spotykamy dwie dziewczyny idące GSB w drugą stronę. Do tej pory spotykaliśmy głównie facetów czasem pary, ale same dziewczyny to pierwszy raz. Zatrzymujemy się, wymieniamy parę zdań o szlaku i ruszamy dalej.
Docieramy na szczyt Chryszczatej, gdzie znajduje się betonowy obelisk osnowy geodezyjnej z czasów zaborów. Obowiązkowo robimy zdjęcie. A skąd nazwa Chryszczata? Prawdopodobnie wywodzi się z języka łemkowskiego, od nazwy rośliny ”chreszczate zilie” lub od skrzyżowania dróg.
Ze względu na chłód na Chryszczatej w wiatce robimy krótki postój i tylko coś przegryzamy. Następnie zbieramy manatki i pędzimy w stronę przełęczy Żebrak. Niestety brak kalorii sprawia, że mamy mniej energii, przez co wędrówka zaczyna się dłużyć. Ustalamy, że to na przełęczy w wiacie zjemy sobie porządne drugie śniadanie, bez względu na to, co się wydarzy po drodze. Po tych słowach przyspieszamy kroku, a nasze mózgi myślą wyłącznie o jedzeniu.
Przełęcz Żebrak
Docieramy na przełęcz, wchodzimy pod wiatę zabudowaną z trzech stron, dzięki czemu w środku nie wieje. Wyciągamy jedzonko, przygotowujemy herbatę i porządnie się najadamy. Po śniadaniu przyrządzamy jeszcze kawkę i dosładzamy się czekoladą. O tak, tego potrzebowaliśmy. W międzyczasie dołączają do nas wędrowcy z psem oraz kolega Marcin z noclegu, z którym chwilę rozmawiamy.
Po prawie godzinnej przerwie, naładowani kaloriami, ruszamy z kopyta. Po takim posiłku energia wróciła i od razu wzrasta przyjemność z wędrówki. Co prawda widoków nie ma, bo cały czas idziemy przez las, ale ścieżka nie jest monotonna. Co chwila przechodzimy przez wzniesienie bądź szczyt.
Jaworne i Wołosań
Przechodzimy przez Jaworne i wdrapujemy się na Wołosań, czyli pierwszy tysięcznik po ok. 180 km od Jaworzyny Krynickiej. Za Wołosaniem na chwilę drzewa się przerzedzają to i co jakiś czas możemy podziwiać widoki. Dalej szlak ma podobny ma charakter, jak od przełęczy Żebrak, czyli raz pod górę, a raz w dół i tak kilka razy. Po wejściu na Osinę robimy krótką przerwę na przewietrzenie stóp i batona.
Cisna
Przed nami jeszcze jedno ostatnie podejście na Hon. Szybko do niego docieramy, bierzemy łyk wody i zaczynamy zejście. Początkowo jest w porządku, ale od orczyka jest niezła stromizna. Na szczęście błoto przez cały dzień przeschło, więc schodzi się w miarę bezpiecznie. Docieramy do Bacówki pod Honem, gdzie podbijamy pieczątki i schodzimy dalej do Cisnej. Jeszcze tylko zakupy i idziemy na kwaterę na nocleg. To był długi i męczący psychicznie odcinek z małą ilością widoków, ale za to jutro będzie krótki etap do Smereka, więc będziemy mogli dłużej pospać.
GSB dzień 17: mapa etapu i film
Poniżej zamieszczamy mapkę z przebytą trasą. Zapraszamy serdecznie do obejrzenia filmu na YouTube z dzisiejszego etapu (LINK).
